Tijdens een Deep Democracy dialoog bij een grote organisatie ontmoette ik haar voor het eerst. Aan het einde van de bijeenkomst kwam ze naar me toe en vroeg me of ik met haar in gesprek wilde over een vraagstuk. Dit vraagstuk hield haar al een lange tijd bezig en zij wilde er echt mee aan de slag. We zeiden ‘ja’ tegen elkaar.
Afgelopen dagen hadden we ons afrondende gesprek. Na alle online sessies hadden we nu op locatie afgesproken. Ze zag er stralend uit. Naast de koffie met iets lekkers erbij, had ze ook een cadeautje voor me meegenomen. Een plantje in een glazen fles. Ze gaf er ook een brief bij. Deze wil ik graag voor een deel met je delen.
“Toen ik je ontmoette, had ik er geen idee van in hoeverre onze gesprekken mij zouden helpen om mijn leven te veranderen. Ik voelde wel direct dat ik de kans moest aangrijpen om jou om hulp te vragen. De zaadjes dat er iets niet klopte in mijn leven of levenswijze waren er al wel, maar ze kregen geen water, niet genoeg ruimte en geen lucht. Onze gesprekken hebben me geholpen om de zaadjes aandacht te geven en te begrijpen hoe de zaadjes het beste tot groei en bloei kunnen komen. En daar ben ik je erg dankbaar voor. Ik geef je een cadeautje dat mezelf representeert: een klein plantje, tot bloei gekomen in de zanderige grond binnen een glazen omgeving, waar het niet zomaar uit kan ontsnappen. Zonder onze gesprekken zou dit plantje nog steeds een zaadje zijn. Deze ‘bloei’ is mijn ‘ware zelf’, althans zo kun je dit zien. Nog klein, maar gezond en nieuwsgierig.”
Haar woorden raakten me en maakten me ook dankbaar. Dit is een van de redenen waarom ik zo blij word van mijn werk. Om mee te mogen lopen en mee te kijken in een persoonlijk vraagstuk, zodat hij of zij die meereist helderheid krijgt en weer zelfstandig verder kan op zijn of haar eigen route.