Ik vraag me al enkele dagen af of ook ik mij zal voegen in het koor van stemmen die hun partij meezingen in het grote Corona Koor. Bijna gretig en vol belangstelling volg ik nieuwe informatie en beschouwingen op de gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Beseffend dat we getuige zijn van een stuk geschiedenis. Een periode waarover later in de geschiedenisboeken zal worden geschreven. Zoals wij de verhalen lezen over grote epidemieën in de Middeleeuwen en later. Realiserend dat we met al onze kennis nog net zo machteloos kunnen staan tegenover iets wat zo groot is, dat niemand van de mensheid het juiste antwoord heeft.
Met enige aarzeling heb ik vandaag besloten daar toch deze blog over te delen. Dicht bij mijn eigen beleving en omgeving. Ik herinner me de donderdagavond van de persconferentie waarin serieuze maatregelen werden afgekondigd. Ik was die middag eerder klaar met een klantafspraak en deed mijn boodschappen in de Albert Heijn. Er was nog genoeg wc-papier :-). Die avond werd in een paar uur tijd mijn agenda leeg geveegd voor de daaropvolgende weken. Het gekke was dat ik de twee weken daarna online superdruk was met bellen, verzetten, afstemmen, onderhandelen en bijpraten met klanten, collega’s, netwerkpartners en familie. Pas deze week is mijn agenda echt leeg en ben ik zaken aan het wegwerken, afronden, opruimen en is er ruimte om na te denken over hoe nu verder.
Een aantal zaken dient zich vanzelf aan. Zoals de vraag voor een online-opleiding, gesprekken virtueel doen vanuit onze huizen en offertes maken voor de periode hierna. Het weer is prachtig. De lente barst los en ik ga elke dag mijn frisse neus halen in een nabijgelegen park. Stil op straat, stil in de lucht en stil in huis. Mijn hoofd is niet stil. Er zijn ook zorgen. Over mijn moeder die tot de risicogroepen behoort, mijn neefjes en nichtjes die thuis les krijgen, mijn vrienden met hun zorgen en vraagtekens. De eenzaamheid van velen die meer dan ooit benadrukt wordt.
Ik kwam het volgende korte verhaal tegen wat me raakte. Graag wil ik het met jullie delen.
“Vandaag was een Moeilijke Dag,” zei Pooh.
Er was een pauze.
“Wil je erover praten?” vroeg Knorretje.
“Nee,” zei Pooh na een tijdje. “Nee, ik denk niet dat ik dat wil.”
“Dat is oké,” zei Knorretje, en hij ging naast zijn vriend zitten.
“Wat doe je nu?” vroeg Pooh.
“Niets eigenlijk,” zei Knorretje. “Maar ik weet wat Moeilijke Dagen zijn. En ik wil daar meestal ook niet over praten, op zo’n Moeilijke Dag.
“Maar weet je,” vervolgde Knorretje, “Moeilijke Dagen zijn zoveel makkelijker wanneer je weet dat er iemand voor je is. En ik zal er altijd zijn voor jou, Pooh.”
En Pooh zat daar zomaar wat te zitten, zijn heel Moeilijke Dag door zijn hoofd te malen, terwijl stevige, betrouwbare Knorretje zwijgend naast hem zat, te bengelen met zijn korte beentjes…. En Pooh bedacht dat zijn beste vriend overschot van gelijk had.
Deze blog draag ik op aan iedereen die vandaag een Moeilijke Dag heeft. Hopelijk is er een Knorretje in de buurt of misschien kun jij voor iemand een Knorretje zijn.